Wolverine, ach ten Wolverine... Kiedy fani filmowych wersji X-Menów zdążyli już na dobre przyzwyczaić się, że filmy, w których swoją życiową rolę odgrywa Hugh Jackman, są co najmniej dobre, ni stąd ni zowąd pojawił się "X-Men Origins Wolverine", swoją nieudolnością rujnując tę powtarzalność. Czy oparty na komiksie Chrisa Claremonta i Franka Millera "Wolverine" wystarczająco skutecznie zmywa plamę poprzednika i przywraca serię na właściwe tory?
Od razu trzeba zaznaczyć jedno. "Wolverine" nie jest wierną adaptacją komiksu o tym samym tytule, jak to miało miejsce w przypadku "300", "Watchmen" czy "Sin City". Fani pierwowzoru mogą się czuć nieco rozczarowani faktem, że scenarzyści i reżyser zdecydowali się majstrować przy oryginale. Nie ulega jednak wątpliwości, że niektóre zmiany były wymuszone koniecznością wpasowania filmu w spójną całość z pozostałymi częściami sagi.
Mając to za sobą przejdźmy do samego filmu. Tym razem nasz rosomak dręczony poczuciem winy z powodu wydarzeń z "X-Men III Ostatni bastion" (akcja "Wolverine" ma miejsce po tej właśnie części) udaje się do odległej Japonii, by spotkać się z człowiekiem, któremu uratował życie podczas II wojny światowej. W Tokio okazuje się jednak, że starzec wcale nie chce snuć kombatanckich opowieści, pragnie tylko jednego - umiejętności samoleczenia Wolverina, która daje mu także nadludzko długie życie. Jak się zapewne domyślacie, Logan nie jest z tego specjalnie zadowolony, więc sprawy się komplikują. Fabuła nie jest może szczególnie wyrafinowana, ale dzięki kilku niewiadomym i bardzo zrównoważonemu dawkowaniu scen akcji na przemian z tymi popychającymi opowieść do przodu udaje się zainteresować widza. W ciekawy sposób skontrastowano prostolinijną i mało subtelną postać Wolverina z niezwykle delikatną i wyrafinowaną kulturą i tradycją Japonii. Nasz zarośnięty samotnik poznaje ją głównie poprzez kontakt z uroczą Mariko - wnuczką człowieka, któremu uratował życie. Relacja miedzy tymi dwiema postaciami budowana jest nieśpiesznie i chwilami przywodzi na myśl najlepsze momenty z "Ostatniego Samuraja" z Tomem Cruisem. Wyraźnie widać, że twórcy filmu chcieli pogłębić rys psychologiczny postaci Logana i to się zdecydowanie udało. Bez obaw, nie oznacza to, że z filmu o najciekawszym członku grupy X-Men zrobiono operę mydlaną w sosie słodko-kwaśnym. Sceny akcji są i mają się dobrze. Pojedynki są nieco brutalniejsze i dzięki temu bardziej "soczyste" niż to miało miejsce w "Origins", co sprawia, że to, co widzimy na ekranie jest bardziej wiarygodne niż zawsze krystalicznie czyste pazury rosomaka z jego poprzedniej solowej przygody. Efekty specjalne raczej niczym nikogo nie zaskoczą, są takie jak przystało na wysokobudżetową amerykańską produkcję - bardzo dobre, szczególnie w długiej scenie walki na i w pędzącym pociągu.
Aktorsko film prezentuje się co najmniej poprawnie. Tym razem Hugh Jackman dostał większe pole do popisu niż ciągłe prężenie mięśni i wrzaski. Scenarzyści i reżyser dali mu pograć, dzięki czemu widzowie dostają najlepiej zagranego Wolverina do tej pory. Również liczna azjatycka część obsady wypadła dobrze. Wyróżniłbym tutaj szczególnie Tao Okamoto (wspomnianą Mariko), dla ktorej był to ekranowy debiut.
Jak podsumować ten film? No cóż...nie będzie zaskoczeniem jeśli napiszę, że spodoba się tym, którym przypadły do gustu poprzednie części X-Men lub sama postać Wolverina. Ci, którzy byli rozczarowani "X-Men Origins Wolverine", po seansie również odetchną z ulgą. Seria wróciła na właściwe tory i, jak pokazała ostatnia scena po napisach, mknie nimi niczym superszybkie japońskie pociągi, ponieważ już w przyszłym roku ponownie na ekranach kin zobaczymy Wolverina tym razem w towarzystwie reszty X-Men. "Wolverine" dostaje ode mnie 7/10. Polecam.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz